O saxo consta dun tubo cónico feito de metal, as veces prateado ou dourado, que conta cunha serie de orificios que son pechados ou abertos mediante un mecanismo de chaves. Na boquilla do instrumento hai unha caña moi similar á do clarinete que vibra cando sopramos por ela. Esta vibración produce o característico son do saxofón. No caso dos saxofóns soprano e sopranino o tubo cónico ten unha forma recta, sen ningún tipo de codo. Polo contrario, nos modelos máis graves o pabillón con forma de campá atópase dobrado cara arriba.
O saxo ten varias partes importantes: a lengüeta de caña que vibra para producir o son forma parte da boquilla; a boquilla está seguida do tudel, que é a parte do tubo máis delgada; no corpo do instrumento nos atopamos coas chaves que pola acción do saxofonista permiten ou non saír o aire; a parte curva da parte inferior chámase codo ou culata; e finalmente a parte máis ancha do tubo cónico chámase pabillón. Polo pabillón sae o son do instrumento. No codo e no pabillón tamén hai orificios e chaves. O corpo, o codo e o pabillón están soldados entre sí, polo contrario, o boquilla e a caña poden ser desmontadas do instrumento. A parte dos orificios que nos atopamos no corpo, codo e pabillón hai outro orificio e chave na boquilla, chamada ésta chave de octava.
Partes do saxofón
A extensión total de todos os modelos que integran a familia dos saxofóns abarca cinco octavas e media. Este instrumento ten unha grande flexibilidade de matices e conta cun timbre moi penetrante, dóce e sensual. O rexistro grave é sonoro e intenso, na parte media do rexistro o son é máis cálido e íntimo, e cando imos ascendendo no rexistro agudo o son vaise empobrecendo e perde o seu timbre tan característico.
No hay comentarios:
Publicar un comentario